«ال ای دی»، «ال سی دی» یا پلاسما؟

هفت صبح: سوال اصلی که می خواهیم به آن بپردازیم تفاوت LCD، LED و Plasma است. اینکه کدوم یکی بهتره، قیمت هاشون و اینکه چه برندهایی وجود داره. پنجشنبه شب دقیق زنگ زد (به گفته بچه ها زنگید) به راحت تا یه جایی قرار بذارن، البته همینجوری هم می شد گفت کجا، جمهوری یا شریعتی.

راحت که داشت فیلم مورد علاقه خودشو نگاه می کرد گفت جمهوری تقاطع حافظ، دقیق هم قبول کرد و همین. جمعه صبح ساعت 10، دقیق و راحت به هم رسیدن و داستان شروع شد.

همین که یه نگاهی به اطراف کردیم برندهایی که می خواستیم رو پیدا کردیم. ال جی، پاناسونیک، سامسونگ و سونی (که البته به ترتیب حروف الفبا نوشتیم، بازم البته که زمان نوشتن راحت می گفت حالا چه فرقی می کنه).

یه چیزی هم بگم که تو این گزارش اصلا برامون مهم نبود تلویزیون سه بعدی باشه، صدامونو بشنوه، حرف هامون را بفهمه، انتگرال حل کنه، مقاله بنویسه و یا از این دست امکانات.

برخلاف اینکه مردم زیادی اونجا بودن ولی فروشگاه ها خیلی شلوغ نبودن و فروشنده ها هم راحت جواب همه سوال ها رو در حدی که میدونستن می دادند. راحت همیشه محو این کارتون ها و فیلم هایی که روی صفحات پخش می کنن میشه.

ارزیابی ال ای دی، ال سی دی، پلاسما و سینمای خانگی

اونقدر کیفیت و شفافیت تصاویر بالاست که کسی نمی تونه بی تفاوت از کنارشون رد بشه مگر اینکه به گفته دقیق بدونین که این کیفیت با هزار و یک ترفند به وجود اومده و تو خونه به سختی می تونین همچین کیفیتی داشته باشین.

خلاصه رفتیم سراغ فروشنده. یه پسر جوون هم سن و سال خودمون. پرسیدیم که بین این سه تا کدوم یکی رو پیشنهاد می دی؟ فروشنده گفت: Plasma دارای دو صفحه شیشه ایه و یه سری حرف های پیچیده که بخاطر همین رنگ مشکی رو خیلی بهتر و دقیق تر نمایش می ده ولی LED و LCD دوتا طلق دارن و یه سری حرف های پیچیده تر که به همین دلیل نورش بیشتره و احساس می کنین کیفیت بهتری ارائه میده. مغازه بعدی.

این یکی Plasma نداشت و وقتی ازش پرسیدیم که کدوم بهتره برگشت گفت: Plasma که یه تکنولوژی قدیمیه و ا زدور خارج شده و الان اگه می خوای چیزی بگیری بهتره که LED بخری.

ما که قانع نشدیم (قیافه دقیق رو باید می دیدین) و با کمی سردرگمی رفتیم سراغ مغازه بعدی. فروشنده مرد میانسالی بود، دقیق تا دید که داره واسه یک زوج جوان درخصوص LED توضیح می ده بدون اینکه بپره وسط حرفش، نزدیک شد و شروع کرد به گوش دادن به حرفاش.

فروشنده می گفت: LED مصرف برق کمتری داره و نروش هم بیشتره ولی Plasma هم مصرف بیشتری داره و هم عمر مفید کمتر ولی در عوض به خاطر نوع فناوریش سرعت نمایش تصویرش (یعنی وقتی سرعت حرکت تصویر زیاد باشه شما سایه ای در تصویر نمی بینین که اصطلاحا بهش میگن جاماندگی تصویر) بیشتر از LCD یا LED هست.

هر دقیقه که پیش می رفت ابهامات و سوالاتمون بیشتر می شد. هنوز نفهمیده بودیم که کدوم بهتره. آیا فروشنده ها برداشت های شخصی خودشونو می گفتن یا واقعا این مسائل وجود داشت. راحت گفت حالا چه فرقی می کنه. صفحه یکم روشن تر باشه.

مشکی، خاکستری تیره هم نمایش داده بشه هم اتفاقی نمی افته. ظهر شده بود و عضو مهم بدن راحت (یعنی همون شکمش) داشت یه دستورایی مبنی بر اتمام زمان می داد. وقت شما تمام شد.

باید تصمیم می گرفتیم. راحت تصمیمش رو گرفته بود با توجه به قیمت پایین تر Plasma می توانست تلویزیون بزرگتری بگیره و در نتیجه پلاسما رو انتخاب کرد. اما دقیق که به این راحتی ها تسلیم گفته های فروشنده ها نمیشه تصمیم گرفت از یک کارشناس و اطلاعات اینترنت استفاده کنه. تحقیقات دقیق به اینجا رسید که LCD تقریبا مغلوب شده و رقابت میان LED و Plasma در جریانه.

آقای کارشناس ما میگه باید به این نکته ها توجه کنین: تو Plasma بدلیل اینکه نور پس زمینه وجود نداره کیفیت تصویر بهتری رو در فضاهای کم نور دریافت می کنین ولی به ازای اون مصرف برق بیشتری رو خواهید داشت و رنگی مشکی رو واقعی تر به نمایش میذاره. قیمت کمتری نسبت به LED داره و در نتیجه به مقدار ثابت پول می تونین اندازه بزرگتری را خریداری کنیم.

اگر مصرف انرژی براتون مهمه حتما LED رو پیشنهاد می کنیم. البته نور پس زمینه هم باعث میشه تصاویر روشنتری رو ببینید و احساس کنید کیفیت بهتری رو دریافت می کنین. در خاتمه باید بگیم که همه این گفته زمانی اهمیت داره که بدونیم چی برامون مهمتره: مصرف انرژی، دیدن رنگ مشکی یا روشنایی بیشتر.

در نتیجه نمیشه گفت یکی از فناوری ها مابقی رو مغلوب میکنه، و شما باید تصمیم بگیرین کدوم یک از مواردی که گفتیم براتون مهمتره. البته همه این چیزا وقتی درسته که کارکرد اصلی تلویزیون کهپخش تصویره براتون مهمه باشه و اگر چیزای دیگه ای مثل اینترنت و این چیزا براتون مهمه که یه داستان دیگه ست شاید برای هفته های بعدی.

ارزیابی سینمای خانگی

حالا بریم سراغ سینمای خانگی که خیلی از مواقع بهش میگن سینمای خانوادگی. دقیق و راحت عاشق نگاه کردن فیلم هستن. حالا هر چی این فیلم اکشن تر باشه بهتره (ولی دقیق از فیلم ترسناک متنفره)، یکی از لذت های تماشای فیلم صداگذاری انجام شده رو اونه که لذت فیلم رو چندین برابر میکنه.

حالا سوال اصلی این بود: برای اینکه صدای فیلم رو بهتر بشه شنید چی لازمه؟ جواب سوال معلوم بود: سینمای خانگی (سیستم صوتی)، اما حالا چه مدلی و تفاوت این مدل ها؟ راحت این مسئله رو با دقیق در میون گذاشت و اونم طبق معمول با وسواس بسیار شروع کرد به جست و جو تو اینترنت.

برای پیدا کردن جواب دقیق پیشنهاد داد که یه دوست داره که تو این زمینه یه کارشناس به تمام معناست (اسمش رو گذاشتیم آقای صداشناس). بیایین یه سر بریم پیشش. راحت هم قبول کرد و راهی شدن.

جایی که باید می رفتن خیلی سرراست بود. سهروردی قبل از مطهری. یه مغازه نسبتا بزرگ که پر بود از باندها و دستگاه های پخش. خیلی هیجان انگیز بود. اسپیکرها ظاهر فوق العاده ای داشتن. پس از بررسی اوضاع محلی نشستیم. آقای صداشناس مرد میانسالی بود که پس از چند دقیقه معلوم شد که حسابی اینکاره است.

راحت بحث رو شروع کرد و گفت که من عاشق فیلمم. ازش پرسید که فیلم اصلی (اورجینال) نگاه می کنی؟ اونم که خواست کم نیاره گفت آره بابا. گفت پس کلی پول خرج خرید فیلم می کنی. راحت گفت نه اتفاقا بیشتر مواقع دانلود می کنم. لبخندی زد و گفت پس اونا اصلی (اوریجینال) نیستن. فیلم اورجینال هم که پیدا می شه و هم گرونه. فیلم فقط های اورجینال اونم با قید صدای دالبی (dts) به درد سیستم های سینمای خانگی می خوره. تازه مشخص شد که مساله اول داشتن فیلم اورجیناله.

از آقای صداشناس خواستیم تا بیشتر برامون توضیح بده: گفت سیستم های جدید صوتی تقریبا از سال 1997 به بازار اومدن. سیستم استریوم دقیقا برگرفته از سیستم شنوایی کار می کند و برخلاف سیستم مونو که تک لاین کار میکنه (یعنی دو بلندگو دقیقا یه صدا رو پخش می کنه) دارای دو بلندگو با دو نوع صدای مختلفه که ترکیب اونها در سیستم شنوایی ما صدای کامل را القاء می کنه.

دقیق پرسید پس سینمای خانگی چیه؟ آقای صداشناس گفت: سیستم خانگی معمولا مجموعه ای از اسپیکر، سوراند، سنتر، ساب ووفر و آمپلی فایر هستن که عموما به صورت 5 به 1، 7 به یک یا بیشتر عرضه می شن (پنج تیکه تا 9 تیکه).

بلندگوها در جلو، سوراندها در پشت و سنتر و آمپلی در زیر تلویزیون قرار می گیرن و ساب ووفر هم می تونه درت هر جایی قرار بگیره. در نتیجه صداها کاملا در اطراف بیننده پخش می شه. یه نکته جالب این بود که اگر فیلم شما اصلی باشه در اینصورت سینمای خانگی میتونه خیلی جذاب باشه.

چون صدایی که از اطرافتون دریافت می کنین شما رو در جریان فیلم قرار میده و هیجان زیادی رو براتون بوجود میاره. تا اینجای کار مشخص شده بود که برای شنیدن موزیک و آهنگ یک سیستم استریو برای دیدن فیلم به سینمای خانگی نیاز هست.

در ادامه دقیق پرسید: صدای خوب رو چطوری می شه تشخیص داد؟ جواب این بود که صدای خوب بصورت نسبی تعریف می شه (یعنی سلیقه ای) و به شما بستگی داره در نتیجه اگه دنبال بهترین صدا هستین بهتره که یه سی دی آهنگ که اونو معمولا مشنوین و گوشتون بهش عادت داره موقع خرید سیستم صوتی همراهتون باشه.

اینطوری وقتی می خواین تست صدا بگیرین با استفاده از همون آهنگ می تونین کیفیت صدا رو بهتر تشخیص بدین. گوش های شما بهترین کارشناس برای شماست. آخر سر آقای صداشناس ما رو برد به اتاق مخصوص تست صدا. یه فضای 90 متری با یک سری بلندگوهای شیک و حرفه ای. بعد شروع کرد به تست اسپیکرهای مختلف، دقیق که داشت لذت می برد که یک نفر با دقت زیاد داره سیستم ها رو ارزیابی می کنه، رو به راحت کرد و گفت تازه فهمیدم که این صداهایی که ما گوش می دیم صدا نیست. دقیق و راحت متوجه شده بودن که انتخاب صدا سلیقه است. به همین دلیل از سیستم هایی که تست شد، دقیق شماره 3 (صدای تیزی داشت) و راحت شماره یک (صدای نسبتا بمی داشت) رو انتخاب کرد.

وقت خداحافظی بود که دقیق و راحت نگاهی به نم کردن و گفتن راستی قیمت این سیستم ها چند میشه؟ سوال مهمی بود، فارغ از اینکه به دنبال سیستم استریو هستین یا سینمای خانگی، برای یک صدای خوب باید چیزی در حدود یک میلیون و دویست هزار تومان (حداقل) هزینه کنید.

در آخر هم چندتا نکته رو به یاد داشته باشین: با توجه به اینکه الان خونه ها خیلی بزرگ نیستن و اکثر ما آپارتان نشین شدیم، خیلی نباید دنبال قدرت سیستم های صوتی باشیم بلکه کیفیت صدا و تولید باید بیشتر از بقیه موارد برامون مهم باشه.